Czy Kościół Katolicki nie chce by ludzkość się o tym dowiedziała?

Kościół Katolicki od wieków i na wszelkie możliwe sposoby skrywa przed ludzkością źródła pradawnej wiedzy, które w dużej mierze rzucają światło na to, skąd w rzeczywistości pochodzimy. W skład Biblii uznawanej przez Kościół Katolicki wchodzą jedynie te księgi, które są zgodne z wiarą chrześcijańską, natomiast inne teksty, takie jak księga Henocha, czy też ewangelia Marii Magdaleny, z których wynikają fakty niewygodne dla Katolików, zostały określone mianem apokryfów.

Księga Henocha - Kim są upadli aniołowie?

Biblijna księga Rodzaju wspomina o tajemniczych "synach Boga", którzy mieli spłodzić z ludzkimi kobietami pokolenie gigantów – Nefilim. Pełną wersję tej tajemniczej historii zawiera apokryficzna Księga Henocha, która przedstawia synów Boga jako zbuntowanych aniołów. Dla zwolenników teorii o starożytnych przybyszach z innych Światów ta opowieść jest niczym kronika z pobytu obcych kolonizatorów wśród prymitywnych przedstawicieli gatunku Homo sapiens.

Księga Henocha to starożytny tekst religijny, który przypisywany jest Henochowi, prapradziadowi Noego. Mimo że nie została ona włączona do kanonu biblijnego większości chrześcijańskich wyznań, jest ważna dla niektórych tradycji, takich jak kościół etiopski.

Księga Henocha dzieli się na pięć głównych części:

1. Księga Strażników: Opowiada o upadłych aniołach, zwanych Strażnikami, którzy przekroczyli swoje granice i zeszli na ziemię, aby łączyć się z ludźmi. W wyniku tego związku powstały olbrzymy, niszczycielskie dla ludzi. Ta część opisuje również wizję Henocha, w której Bóg przekazuje mu informacje na temat przyszłych wydarzeń, takich jak potop i ostateczne sądy.
2. Księga Paraboli: Zawiera przypowieści i wizje Henocha dotyczące Mesjasza, który nadejdzie, aby sądzić ludzkość i uwolnić świat od grzechu. Przepowiada również o ostatecznym sądzie oraz o nagrodach i karach dla sprawiedliwych i grzeszników.
3. Księga Astronomiczna: Opisuje system astronomiczny, w którym Henoch otrzymuje wiedzę na temat ruchu ciał niebieskich, kalendarza i zjawisk astronomicznych. Ta część ma charakter naukowy i matematyczny.
4. Księga Wizji: Przedstawia kolejne wizje Henocha, w tym wizję podróży przez niebo i piekło. Opisuje również wydarzenia z czasów potopu oraz przyszłe sądy i przeznaczenie ludzkości.
5. Księga Egzorcystów: Zawiera modlitwy, błogosławieństwa i formuły egzorcyzmów, które miały chronić ludzi przed złymi duchami.

Księga Henocha, choć nie uznawana za oficjalną część kanonu biblijnego, wywarła wpływ na rozwój teologii i literatury starożytnej, a także na późniejsze teksty religijne, takie jak Księga Jubileuszów czy Księga Mojżesza. Warto zaznaczyć, że istnieje kilka wersji Księgi Henocha, a najbardziej znana i używana to Księga 1 Henocha, również nazywana Etyopską Księgą Henocha.

Księga Strażników

Księga Strażników to pierwsza część Księgi Henocha i opowiada o upadłych aniołach. Upadli aniołowie, zwani "Strażnikami" lub "Grigori", byli aniołami, którzy zostali posłani na ziemię, aby obserwować i strzec ludzkość. Jednak zamiast tego, zbuntowali się przeciwko Bogu i zaczęli łączyć się z ludźmi.

W Księdze Strażników mówi się, że 200 Strażników pod wodzą Semjazy, lidera tych aniołów, zeszło na górę Hermon. Tam zdecydowali się, że będą się łączyć z ludzkimi kobietami, które były uważane za piękne. Z tego związku narodziły się nieprawidłowe istoty, zwane Nefilimami, które były olbrzymami i przyczyniały się do chaosu i zniszczenia na ziemi.

Upadli aniołowie nauczali ludzi różnych rzemiosł, takich jak wojna, magia, astrologia, alchemia i inne tajemne sztuki. W rezultacie ludzkość zatraciła swoją niewinność i zaczęła oddalać się od Boga.

Ostatecznie Bóg postanowił ukarać upadłych aniołów i ludzkość za ich grzechy. W Księdze Strażników opisano, jak Bóg zesłał Archanioła Michała, by pojmał Semjazę i jego pozostałych towarzyszy, a potem uwięził ich w mrocznych otchłaniach ziemi do dnia sądu. Bóg postanowił również zniszczyć Nefilimów i inne zło na ziemi poprzez potop.

Upadli aniołowie i ich związki z ludzkimi kobietami

Oprócz Księgi Henocha, upadli aniołowie i ich związki z ludzkimi kobietami są wspomniane w kilku innych tekstach religijnych i apokryficznych. Oto niektóre z nich:

1. Biblia - W Starym Testamencie, Księga Rodzaju (Rdz 6,1-4) zawiera krótki fragment, który wspomina o "synach Bożych" (niektóre interpretacje uważają ich za aniołów) łączących się z "córkami ludzkimi" i rodzących dzieci, które były "gibborim" (potężni wojownicy) lub "Nefilim" (olbrzymi);
2. Księga Jubileuszów - To starożytny żydowski tekst, który jest częściowo parafrazą Księgi Rodzaju. Księga Jubileuszów podobnie jak Księga Henocha opisuje upadłe anioły, choć nie w takim szczegółowym stopniu. W Księdze Jubileuszów, anioły są ukarane za swoje grzechy i za nauczanie ludzi tajemnych sztuk;
3. Księga Barucha - To apokryficzna księga związana z Biblią, przypisywana Baruchowi, sekretarzowi proroka Jeremiasza. Księga Barucha zawiera odniesienia do aniołów, którzy zstąpili na ziemię i założyli potomstwo z ludzkimi kobietami. Jest to jednak przedstawione w sposób alegoryczny, a upadli aniołowie są utożsamiani z idolami i fałszywymi bogami.
4. Księga Wielkiego Zapomnienia (4Q534) - Ten rękopis odnaleziony w Kumran, nazywany również "manuskryptem o upadłych aniołach", zawiera fragmenty odnoszące się do upadłych aniołów, ich nauk i potomstwa. Rękopis ten jest jednak niekompletny i trudny do zrozumienia, co sprawia, że jego interpretacja jest bardzo skomplikowana.
5. Księga Lamecha (4Q510-511) - Ta starożytna żydowska księga zawiera opowieści o upadłych aniołach, ich potomstwie z ludzkimi kobietami oraz o potopie. Księga Lamecha jest częścią tekstów znalezionych w Kumran.

Chociaż wymienione wyżej teksty niekoniecznie przedstawiają te same szczegółowe opowieści, jak Księga Henocha, wskazują one na istnienie tradycji mówiącej o upadłych aniołach i ich związku z ludzkimi kobietami. Warto zauważyć, że różne tradycje i interpretacje mogą różnić się w zależności od źródeł i kontekstu kulturowego.

Duchowy Satanizm, Annunaki i upadli aniołowie

Duchowy satanizm, znany również jako teistyczny satanizm, to nurt, w którym wierzenia satanistyczne opierają się na teistycznych przekonaniach o istnieniu Szatana jako boskości lub wyższej istoty. W przeciwieństwie do laveyańskiego satanizmu, który jest bardziej filozofią życia, duchowy satanizm uznaje istnienie nadprzyrodzonych sił i bóstw.

Jednym z popularnych przekonań w duchowym satanizmie jest historia oparta na sumeryjskiej mitologii, która mówi o Anunnaki, rasy pozaziemskich istot, które stworzyły ludzkość jako niewolników. W tym kontekście, Enki (znany również jako Ea) był jednym z bogów Anunnaki, który był odpowiedzialny za stworzenie człowieka z gliny i krwi boga (lub bogów) Anunnaki. W duchowym satanizmie Enki jest często utożsamiany z Lucyferem, Szatanem lub innym bóstwem, które sprzeciwia się dominacji Anunnaki i dąży do oświecenia ludzkości.

W niektórych odłamach duchowego satanizmu Enki jest przedstawiany jako bóstwo, które wspiera ludzkość w dążeniu do duchowego rozwoju, wolności i niezależności. W takim ujęciu, Enki jest patronem wiedzy, mądrości i duchowej przemiany, który pomaga ludziom w odrzuceniu ograniczeń narzuconych przez Anunnaki i inne opresyjne siły.

Warto przypomnieć, że duchowy satanizm obejmuje różnorodne przekonania i interpretacje, więc przedstawione tu informacje mogą się różnić w zależności od konkretnego odłamu lub indywidualnych wierzeń.

Duchowy Satanizm to kierunek religijny, który uznaje Szatana jako bóstwo, siłę duchową lub archetyp. Jest to zbiorcze określenie dla wielu odłamów i tradycji, które oddają cześć Szatanowi lub innym upadłym aniołom, takim jak Lucyfer. Główne cechy duchowego satanizmu obejmują:

Buntowniczy charakter - Duchowy Satanizm sprzeciwia się tradycyjnym religiom, takim jak chrześcijaństwo czy judaizm i promuje wartości, takie jak wolna wola, indywidualizm i samookreślenie. Upadli aniołowie i demony są często uważane za sprzymierzeńców ludzi, którzy również pragną odrzucić ograniczenia narzucone przez tradycyjne religie.

Duchowość - Praktykujący duchowy satanizm angażują się w różne praktyki duchowe, takie jak medytacja, kontemplacja, rytuały i modlitwy, aby rozwijać swoją wewnętrzną siłę, duchowość i oświecenie. Szatan i inne demony są uważane za źródło mądrości i inspiracji, które mogą pomóc satanistom osiągnąć swoje cele.

Różnorodność tradycji - Duchowy Satanizm ma wiele odłamów, takich jak Lucyferianizm, Setianizm czy Temple of the Black Light, które mają własne wierzenia, praktyki i interpretacje. Nie ma jednolitej doktryny czy dogmatów, a praktykujący mają swobodę wyboru swojej ścieżki.

Szacunek dla indywidualizmu - Duchowy satanizm podkreśla wagę samookreślenia, wolności myśli i niezależności od zewnętrznych autorytetów. Praktykujący są zachęcani do kształtowania własnych przekonań, wartości i celów zgodnie z własnym sumieniem i intuicją.

Etyka - Mimo że duchowy satanizm uznaje Szatana jako bóstwo lub siłę duchową, większość praktykujących nie promuje przemocy ani zła. Wartości, takie jak odpowiedzialność za własne działania, poszanowanie wolności innych czy współpraca ze sobą nawzajem, są często podkreślane w satanistycznej etyce.

Warto zauważyć, że duchowy satanizm różni się od LaVeyan Satanizmu, który został założony przez Antona LaVeya w 1966 roku. LaVeyan Satanizm jest bardziej filozofią życiową niż religią, która promuje hedonizm, indywidualizm i materializm, nie uznając przy tym istnienia dosłownego Szatana ani demonów.

Rola upadłych aniołów w duchowym satanizmie

Motyw upadłych aniołów znalazł swoje miejsce również w innych tekstach religijnych i apokryficznych. Upadli aniołowie są często kojarzeni z demonami i złymi duchami, którzy dążą do wprowadzenia chaosu i zła na ziemi. W kulturze popularnej, upadli aniołowie są przedstawiani jako buntownicze istoty, które odrzuciły boskie prawo i wybrały swoją drogę, często prowadzącą do zguby.

W duchowym satanizmie, upadli aniołowie są często przedstawiani jako buntownicze istoty, które wybrały ścieżkę niezależności i wolności od boskiego autorytetu. Jako takie, są one uważane za sprzymierzeńców ludzi, którzy również pragną odrzucić ograniczenia narzucone przez tradycyjne religie. Upadli aniołowie są często utożsamiani z demonami, które są uważane za aspekty Szatana lub jego sługi.

Duchowy Satanizm to kierunek religijny, który uznaje Szatana jako bóstwo lub siłę duchową. Upadli aniołowie i demony odgrywają istotną rolę w tej religii, ponieważ są uważane za istoty, które przeciwdziałają tradycyjnym religiom, takim jak chrześcijaństwo czy judaizm, i promują wolną wolę oraz indywidualizm.

Duchowy Satanizm różni się od LaVeyanskiego Satanizmu, który został założony przez Antona LaVeya w 1966 roku. LaVeyanski Satanizm, bardziej niż religią, jest życiową filozofią, która promuje hedonizm, indywidualizm i materializm, nie uznając przy tym istnienia dosłownego Szatana ani demonów.

Poprzez praktyki takie jak medytacja i nawiązywanie relacje z istotami wyższymi duchowo (demony), satanista duchowy dąży do samorozwoju osobistego, jaki nie śni się wyznawcom tradycyjnych kultów religijnych.

W duchowym satanizmie, praktykujący oddają cześć Szatanowi i innym upadłym aniołom poprzez rytuały, modlitwy i kontemplację. Celem tych praktyk jest wyrażenie szacunku dla buntowniczych duchów, rozwijanie osobistej mocy i duchowości oraz osiągnięcie oświecenia. Satanizm duchowy ma wiele odłamów, takich jak Lucyferianizm, która czci Lucyfera jako symbol światła i mądrości oraz Setianizm, który skupia się na wizerunku egipskiego boga Seta.

Jest ważne, aby zrozumieć, że duchowy satanizm nie jest jednorodny i nie każdy praktykujący angażuje się w te same praktyki czy wierzenia. Warto też pamiętać, że satanizm, zarówno duchowy, jak i laicki, nie promuje przemocy ani zła, ale raczej indywidualizmu i wolności myśli.

Ewangelia Marii Magdaleny

Ewangelia Marii Magdaleny to gnostycki tekst z II wieku n.e., który opowiada o wizjach i naukach przekazanych przez Jezusa Chrystusa Marii Magdalenie. Tekst ten koncentruje się na duchowych naukach i roli Marii Magdaleny jako uczennicy Jezusa, a także na jej relacji z innymi uczniami. Aby zrozumieć powody, dla których Kościół Katolicki uznaje ewangelię Marii Magdaleny za apokryf, wystarczy przyjrzeć się tematom, jakie są w niej poruszane. 

W Ewangelii Marii Magdaleny przedstawione są m.in. następujące wątki:

1. Dialog między Jezusem a uczniami: Tekst opisuje rozmowy Jezusa ze swoimi uczniami, w których przekazuje im duchowe nauki. Maryja Magdalena odgrywa kluczową rolę jako osoba, która otrzymuje szczególne objawienia i wskazówki od Jezusa.
2. Wizje Marii Magdaleny: Ewangelia opowiada o wizjach, które Maryja Magdalena otrzymuje od Jezusa. Te wizje dotyczą duchowego rozwoju i drogi do zbawienia przez poznanie tajemnej wiedzy.
3. Napięcia między uczniami: W tekście przedstawione są napięcia i konflikty między uczniami Jezusa, którzy wyrażają swoje wątpliwości co do roli i autorytetu Marii Magdaleny. Jezus broni Marii Magdaleny i podkreśla jej wyjątkowe znaczenie jako uczennicy, która zrozumiała jego nauki lepiej niż inni.
4. Duchowe nauki i gnostycyzm: Ewangelia Marii Magdaleny zawiera nauki związane z gnostycyzmem, takie jak koncepcja duchowego wyzwolenia przez poznanie tajemnej wiedzy i odrzucenie materialnego świata jako iluzji.

Ewangelia Marii Magdaleny jest krótkim i niekompletnym tekstem, który zachował się tylko we fragmentach. W związku z tym wiele aspektów tej ewangelii pozostaje niejasnych i jest przedmiotem debaty wśród uczonych. Niemniej jednak jest to ważne źródło informacji na temat wczesnego chrześcijaństwa, roli kobiet w tej religii oraz duchowej tradycji gnostyckiej.