Jak rozmawiać z Aniołami? Oto Henochiański - Język zapomniany przez ludzkość, stosowany przez magów!

Czy zapomniane przez ludzkość języki mogą się jeszcze do czegoś przydać? Zdaniem wielu okultystów owszem! W magicznych kręgach panuje przekonanie, iż niektóre pradawne języki mogą stanowić istotne narzędzie w okultystycznych praktykach, a najlepszym tego przykładem jest tajemniczy i mało znany język henochiański

Henochiański to pradawny i dość tajemniczy język, rzekomo używany przez Aniołów i biblijnego Adama. Posługują się nim niektórzy okultyści i magowie, gdyż umożliwia komunikowanie się z wyższymi bytami. We współczesnych czasach Henochiański znajdujemy – między innymi – we fragmentach Biblii Szatana (źródło 1) autorstwa Szandora LaVeya – w sumie Szatan to też Anioł, lecz upadły. Zdaniem niektórych okultystów, Henochiański to najstarszy język na świecie, wyprzedzający wszystkie inne ludzkie systemy mowy i pisma.

W 1581 roku okultyści Dr. John Dee i Edward Kelley rzekomo otrzymywali przekazy bezpośrednio od Aniołów, którzy umożliwili im w ten sposób naukę podstaw języka henochiańskiego. Powiada się, że biblijny Enoch był ostatnim człowiekiem na Ziemi, który dobrze władał tym językiem. Według księgi Rodzaju (5:24) Enoch „chodził z Bogiem”, a księga Hebrajczyków (11:5) stwierdza, że ​​Enoch „został zabrany z tego życia, aby nie doświadczyć śmierci”.

Richard Dreacon, w książce poświęconej słynnemu doktorowi Dee, przytacza próbkę języka henochiańskiego, Oto ona:

Madariatza das perifa Lil cabisa micaolazoda saanire caosago of fifia balzodizodarasa iada.

Nonuca gohulime: micama adoianu mada, faods beliorebe, soba ooanoa cabisa luciftias yaripesol, das aberaasasa nonucafe jimicalzodoma larasada tofejilo marebe pereryo Idogio od terezodualpe.

Okultysta, matematyk, astronom i astrolog Dr John Dee (1527–1609) został przyjęty do wpływowych kręgów elity rządzącej, a na dodatek stał się doradcą naukowym i powiernikiem królowej Elżbiety I.

We wczesnej fazie swojego życia, Dee nie interesował się siłami nadprzyrodzonymi. Z czasem jednak zaczął eksperymentować z magią i okultyzmem. Dee pragnął odkryć utraconą przez ludzi wiedzę duchową i odzyskać pradawną mądrość. Był przekonany, że klucz do niej znajdzie w księgach, takich jak Księga Henocha, którą uznawał za dzieło opisujące magiczny system stosowany przez biblijnego patriarchę.

W 1581 roku, w wieku 54 lat, Dee zapisał w swoim osobistym dzienniku, że Bóg wysłał „dobrych Aniołów”, aby komunikowali się bezpośrednio z ludzkością. W celu nawiązania kontaktu z tymi bytami wyższymi, okultysta rozpoczął współpracę z jasnowidzem i spirytystą Edwardem Kelleyem (1555–1597).

Język henochiański posiada swój własny alfabet, składnię i reguły gramatyczne (źródło 2). Alfabet henochiański został ujawniony doktorowi Dee i Edwardowi Kelleyowi w trakcie sesji okultystycznych. Ponoć obaj panowie otrzymali bezpośrednio od Aniołów teksty i tabele, umożliwiające im naukę pradawnego języka.

Istnieją dwie nieco różniące się od siebie wersje tajemniczego alfabetu henohiańskiego. Pierwsza z nich znajduje się w rękopisie doktora Dee, natomiast drugą, ogólnie bardziej akceptowana i popularną wersję, Edward Kelley uwiecznił w swoim Liber Loagaeth.

Słowa pisane są od prawej do lewej i mogą zawierać akcenty, a litery henochiańskie mają swoje łacińskie odpowiedniki.

W 1584 r. Edward Kelley opisał w swoich dziennikach serię dziewiętnastu magicznych zaklęć. Klucze składają się z 48 poetyckich wierszy i odpowiadają różnym funkcjom w systemie henochiańskiej magii. Są one przytoczone w pradawnym języku henochiańskim wraz z tłumaczeniem na język angielski.

Podczas swoich okultystycznych eksperymentów, Dee i Kelley stosowali pewne artefakty, takie jak czarne obsydianowe lustro i kryształowa kula. Wiele z tych oryginalnych przedmiotów można obecnie znaleźć w londyńskim British Museum.

W trakcje seansów, Dee kierował modlitwy do Boga i Archaniołów przez około 15 minut do godziny. Następnie na stole umieszczano kamień obserwacyjny i wzywano Anioły do objawiania się. Dee i Kelly obserwowali kamień i skrupulatnie odnotowywali w swoich dziennikach wszystko, co widzieli i słyszeli.

Co ciekawe, dr. Dee określał język henochiański jako „anielski”, „niebiańska mowa”, „pierwszy język Boga-Chrystusa”, a w szczególności „Adamiczny”, ponieważ twierdził, że był on używany przez samego Adama w rajskim ogrodzie.

W niektórych kręgach język henochiański jest uznawany za jedno z najpotężniejszych narzędzi stosowanych przez magów i stanowi skuteczną metodę nawiązywania kontaktu z bytami innych wymiarów.

Współczesnym okultystom trudno było precyzyjnie zrekonstruować system henochiański, chociaż poczyniono postępy, studiując oryginalne rękopisy znalezione w kolekcji Sir Hansa Sloane’a. Na podstawie tych badań, stworzono rzekomo funkcjonalny (w rzeczywistości częściowo) system magii.

Język henochiański został przyjęty i spopularyzowany przez różne grupy okultystyczne, takie jak hermetyczny Zakon Złotego Brzasku, Aleister Crowley, Israel Regardie. Wielu satanistów włączyło klucze henochiańskie do swoich rytuałów.

Ponowne odkrycie materiałów Dee i Kelleya przez Samuela Liddella MacGregora Mathersa z Hermetycznego Zakonu Złotego Świtu w 1880 roku zaowocowało opracowaniem kompleksowego systemu ceremonialnej magii. Zawiera on – między innymi – narzędzia umożliwiające przywoływanie bóstw henochiańskich i podróże poza ciało fizyczne.

Magia henochiańska (źródło 3) jest powszechnie uznawana za uderzająco skomplikowaną i trudną do zrozumienia w swojej całości sztuką. Jedną z największych przeszkód w jej opanowaniu jest to, że dostęp do dokumentów źródłowych jest naprawdę trudny, gdyż większość oryginalnych dzieł przepadła.

Sigillum Dei – zawiera imię Boga i jego Aniołów

Sigillum Dei, nazywany przez Johna Dee Sigillum Dei Aemeth, to magiczny symbol, składający się z dwóch kół, pentagramu, dwóch heptagonów i jednego heptagramu.

Amulet zawiera imiona Boga i jego Aniołów. Zgodnie z dawnymi źródłami wiedzy, daje inicjowanemu magowi władzę nad wszystkimi bytami z wyjątkiem Archaniołów.

Do porozumiewania się z Aniołami, Dee stosował tablice oznakowane pieczęcią Sigillum Dei Aemeth. Były one absolutnie niezbędne do przeprowadzenia rytuału. Jedna z tablic znajdowała się na stole, a na niej umieszczano kamień wskazujący. Pozostałe 4 tablice znajdowały się pod nogami stołu.

Pierścień zewnętrzny zawiera imiona siedmiu aniołów, z których każdy jest powiązany z planetą:

• Thaaoth (Mars);
• Galaas (Saturn);
• Gethog (Jowisz);
• Horlwn (słońce);
• Innon (Wenus);
• Aaoth (Merkury);
• Galethog (księżyc).;

Zewnętrzny sześciokąt zawiera imiona „Siedmiu Aniołów, przebywających w Bożej obecności”, z których każdy jest powiązany z planetą, zostały zapisane pionowo w tablicy 7 na 7. Odczytując ją poziomo, otrzymujemy siedem imion wymienionych w zewnętrznym siedmiokącie. Siedem oryginalnych nazw to:

• Zaphkiel (Saturn);
• Zathkiel (Jowisz);
• Cumael (Mars);
• Raphael (słońce);
• Haniel (Wenus);
• Michael (Mercury);
• Gabriel (księżyc).

Litery umieszczone w centralnej części Sigillum Dei są nazwami duchów planetarnych:

• Sabathiel (Saturn);
• Zedekieiel (Jowisz);
• Madimiel (Mars);
• Semeliel (słońce);
• Nogahel (Wenus);
• Corabiel (Merkury);
• Levanael (księżyc).

Jako ciekawostka, można wspomnieć, iż Sigillum Dei nierzadko pojawia się w pop-kultrurze. Specyficzną odmianę Sigillum Dei Aemeth stosowano niejednokrotnie w serialu Supernatural jako „pułapki na demony”. Kiedy demon wkraczał w zasięg pieczęci, pozostawał uwięziony.

Bibliografia:

1 - Wikipedia - Biblia Szatana;

2 - Wikipedia - Enochian;

3 - Wikipedia - Enochian magic.