Pamiętam, zanim się urodziłem – Małe dzieci, które opowiadają, skąd przybyły

„Byłem w niebie i wybrałem ciebie na mamę” – to jedno z wielu zdań, które małe dzieci wypowiadają, wprawiając dorosłych w zdumienie, a niekiedy w zakłopotanie. Wypowiedzi te nie pochodzą z książek czy bajek, ale z ust kilkulatków, często wychowywanych w rodzinach bez religijnego zaplecza. Pojawiają się nagle, bez kontekstu, i znikają równie niespodziewanie, jakby dostęp do „czegoś” właśnie się zamykał.

Dla jednych to dowód na niezwykłe zjawiska świadomości. Dla innych – dziecięca wyobraźnia. A jednak zjawisko to powtarza się zaskakująco często na całym świecie, a niektóre tego rodzaju relacje bywają badane przez poważne instytucje naukowe.

Głosy znikąd?

Większość relacji o wspomnieniach sprzed narodzin dotyczy dzieci w wieku 2–6 lat. W tym okresie maluchy potrafią powiedzieć, że były gdzieś „przedtem”, że „czekały na rodziców”, albo „patrzyły z góry”, zanim pojawiły się na świecie. Czasem opowiadają o miejscu pełnym światła lub o „kolejce do narodzin”. Czasem – o poprzednim domu, poprzednich ludziach, innym ciele.

Rodzice, zaskoczeni i często poruszeni, zaczęli spisywać te zdania. W Japonii, USA, Indiach, Polsce – opowieści pojawiają się niezależnie od kultury i języka.

Jednym z przykładów może być historia trzyletniej dziewczynki, która pewnego wieczoru powiedziała do swojej matki: 

„Wiem, że bolało, kiedy mnie rodziłaś. Patrzyłam na ciebie i modliłam się, żebyś wytrzymała”. 

Matka była w szoku – dziewczynka nie miała żadnej wiedzy na temat porodu, a opisała jego szczegóły zgodnie z tym, co rzeczywiście się wydarzyło.

Badania naukowe

Najważniejszym badaczem zjawiska wspomnień z czasu przed narodzinami był dr Ian Stevenson, profesor psychiatrii z Uniwersytetu Virginia. Przez ponad 40 lat dokumentował relacje dzieci z całego świata, które opowiadały o poprzednich życiach i wspomnieniach z okresu „przed narodzeniem”.

Jego następcą w omawianej tutaj dziedzinie jest dr Jim B. Tucker, który koncentruje się również na wypowiedziach dzieci dotyczących okresu między śmiercią a narodzinami.

„Niektóre dzieci mówią o tym, że patrzyły z góry na swoją przyszłą rodzinę. Opowiadają, że wybrały ich z jakiegoś powodu.”

— dr Jim B. Tucker, University of Virginia

Prawdziwe relacje dzieci z pamięcią „przed urodzeniem”

Choć opowieści dzieci o „świecie przed życiem” mogą brzmieć bajkowo, istnieje coraz więcej udokumentowanych przypadków, w których maluchy przekazują zdumiewająco szczegółowe informacje, których nie mogły poznać w zwykły sposób. W wielu z tych relacji pojawiają się nie tylko wspomnienia z „poprzedniego wcielenia”, ale także obrazy okresu między życiem a narodzinami — jakby dzieci zachowały fragment świadomości z przestrzeni, do której dorośli nie mają już dostępu.

Sam Taylor (USA)

W wieku 18 miesięcy Sam powiedział matce, że był jej dziadkiem. Opowiadał, że „zmieniał pieluchy” jej jako niemowlęciu. Wiedział o wypadku samochodowym dziadka i rozpoznał go na zdjęciu. Rodzina była zszokowana – Sam nie mógł znać tych informacji.

Co ciekawe, Sam przejawiał także zachowania podobne do zmarłego dziadka – miał podobny sposób chodzenia, trzymania długopisu, a nawet... ulubiony fotel. Gdy raz odwiedzili dom prababci, chłopiec bez wahania wskazał pokój, w którym „zawsze odpoczywał po pracy” – pokój ten rzeczywiście należał niegdyś do jego dziadka.

Ryan Hammons (USA)

Ryan zaczął mówić o życiu w Hollywood i o „poprzednim ciele”, które zmarło z powodu problemów z sercem. Opisał szczegóły życia nieznanego aktora, Marty’ego Martyna. Wszystko zostało potwierdzone w dokumentach i przez rodzinę zmarłego.

Chłopiec opowiadał o swoim agencie, dużym domu z basenem i występach w filmach. Rodzice byli początkowo sceptyczni, ale kiedy pokazano mu stare fotografie z lat 40., Ryan wskazał właściwą postać bez wahania. Wspominał też o swojej „córce”, z którą „nie zdążył się pożegnać” – informacja ta znalazła potwierdzenie w historii rodziny Martyna.

Shanti Devi (Indie)

W wieku 4 lat zaczęła mówić, że kiedyś mieszkała w Mathurze jako Lugdi Devi. Podała imię męża, adres i opisała swój dom. Komisja śledcza złożona z nauczycieli i urzędników potwierdziła ponad 20 szczegółów.

Dziewczynka znała również szczegóły przebiegu swojej poprzedniej ciąży i śmierci – mówiła, że zmarła po trudnym porodzie. Kiedy zaprowadzono ją do domu Lugdi Devi, rozpoznała członków dawnej rodziny i nazwała ich po imieniu. Spotkanie z „jej” dawnym mężem miało intymny, wzruszający charakter, a dziewczynka była niezwykle poważna i opanowana.

James Leininger (USA)

W wieku 2–3 lat James zaczął mówić o katastrofie samolotu podczas II wojny światowej. Twierdził, że był pilotem o imieniu James, zmarłym na lotniskowcu. Opisał techniczne szczegóły, które potwierdzono w aktach wojskowych.

James dokładnie znał typ samolotu, nazwiska kolegów z załogi i miejsce zestrzelenia. Jego relacje były tak dokładne, że zainteresowali się nimi historycy lotnictwa. W wieku 4 lat James został zaproszony na zjazd weteranów, gdzie bez problemu rozpoznał byłych pilotów i opowiedział im historie z czasów wojny, o których – jak twierdzili – nikt poza nimi nie mógł wiedzieć.

Przypadki z Polski

Choć temat dzieci pamiętających poprzednie życie nie jest w Polsce tak szeroko badany naukowo jak np. w USA czy Indiach, również u nas pojawiły się zdumiewające relacje. Część z nich została udokumentowana przez psychologów, nauczycieli czy media ezoteryczne. Poniżej przytaczamy kilka przykładowych historii. 

Chłopiec z Mazur

W 2011 roku psycholog dziecięcy z Olsztyna opisał przypadek chłopca w wieku 3,5 lat, który mówił, że wcześniej miał „inną mamę” i mieszkał w „czerwonym domu z psem”. Podczas wyjazdu wakacyjnego wskazał losowy dom w nieznanej miejscowości jako „ten dawny”. Chłopiec twierdził też, że jego poprzednia mama „umarła w szpitalu”. Psycholog nie stwierdził żadnych zaburzeń u dziecka.

Dziewczynka z Krakowa

W 2007 roku nauczycielka przedszkolna z Krakowa usłyszała od 5-letniej dziewczynki, że „była kiedyś starą panią i umarła w łóżku”. Dziewczynka mówiła też swojej mamie, że 

„Widziałam, jak płaczesz, ale to nie byłaś ty, tylko tamta mama”. 

Rodzice dziecka potwierdzili, że nigdy nie rozmawiali z nią o śmierci, ani nie doświadczyła ona straty kogoś bliskiego.

Relacje medialne i internetowe

W polskich audycjach ezoterycznych i na forach pojawia się wiele anonimowych relacji rodziców. Jedna z matek opisała sytuację, w której jej syn powiedział: „Znam ten las. Tu zginąłem”. Inne dzieci mówiły o „dawnych domach”, „byciu żołnierzem” czy „tonięciu w wodzie”. Choć większość tych historii nie została formalnie zbadana, powtarzają się podobne motywy co w przypadkach zagranicznych.

Warto zaznaczyć, że brak naukowej dokumentacji tych przypadków nie oznacza, że są mniej interesujące – mogą stanowić materiał do przyszłych badań lub refleksji kulturowej.

Psychologia czy coś więcej?

Psychologowie twierdzą, że dziecięca wyobraźnia potrafi być bardzo żywa. Możliwe, że takie opowieści to sposób na radzenie sobie z nową tożsamością i emocjami. Ale przypadki dzieci znających szczegóły nieznanych im osób pozostają zagadką.

Co ciekawe, większość dzieci zapomina te wspomnienia około 6. roku życia – tak jakby okno na „tamten świat” powoli się zamykało.

Kultura i duchowość

W wielu kulturach wspomnienia sprzed narodzin są akceptowane i wpisane w światopogląd. W buddyzmie i hinduizmie mówi się o wyborze rodziny i świadomej inkarnacji. W Japonii dzieci z takimi wspomnieniami są opisywane jako „dzieci światła”.

Tajemnica, którą warto uszanować

Czy te historie są dowodem na istnienie duszy? A może przejawem niezwykłej dziecięcej wyobraźni? Trudno orzec. Ale jedno jest pewne: dzieci, które je wypowiadają, robią to z autentycznością, która nie pozwala tak łatwo przejść obok nich obojętnie.

Źródła

• Tucker, Jim B. Return to Life: Extraordinary Cases of Children Who Remember Past Lives. St. Martin’s Press, 2013.
• Stevenson, Ian. Children Who Remember Previous Lives. University of Virginia Press, 2001.
• Tucker, Jim B. “Children’s Reports of Past-Life Memories: A Review.” Explore, vol. 6, no. 4, 2010.
• University of Virginia Division of Perceptual Studies – https://med.virginia.edu/perceptual-studies/
• Ohkado, Masayuki. “Children with ‘Pre-birth Memories’ in Japan.” Journal of Scientific Exploration, vol. 26, no. 1, 2012.
• Leininger, Andrea & Bruce. Soul Survivor, 2009.
• Audycja Nautilus Radia Zet, 2009–2011 (relacje słuchaczy)
• Forum tematyczne Reinkarnacja.net.pl (2010–2016), dział „Wspomnienia dzieci”
• Relacje nauczycieli i psychologów – archiwum prywatne (zebrane przez autora)