Lewitacja ekstatyczna - Czy każdy z nas może lewitować?

Lewitacja religijna, znana także jako święta lewitacja, od wieków fascynuje zarówno wierzących, jak i sceptyków. Opisywana w świętych pismach, biografiach mistyków oraz relacjach naocznych świadków, religijna lewitacja stanowi jedno z najbardziej zagadkowych zjawisk w obrębie doświadczeń mistycznych. Czym jest lewitacja religijna i jakie są jej najbardziej znane przypadki?

Czym jest lewitacja religijna?

Lewitacja religijna to zjawisko, które występuje, gdy osoba w stanie głębokiej kontemplacji, modlitwy, medytacji, czy ekstazy religijnej, spontanicznie unosi się nad ziemią. Jest to fascynujący fenomen, który przyciąga uwagę zarówno wiernych, jak i badaczy zjawisk paranormalnych, zmuszając do przemyśleń nad ukrytymi możliwościami ludzkiego ciała i ducha. Choć najczęściej kojarzona jest z postaciami świętych chrześcijańskich, takimi jak św. Teresa z Ávila czy św. Józef z Kupertynu, którzy mieli doświadczać lewitacji podczas swoich mistycznych przeżyć, zjawisko to znajduje odzwierciedlenie także w innych kulturach i systemach wierzeń. Na przykład, w tradycjach wschodnich, jak hinduizm i buddyzm, opisywane są przypadki mnichów i joginów osiągających podobne stany ekstazy, co z kolei doprowadzało do ich uniesienia nad ziemią.

Te niezwykłe przypadki lewitacji często są traktowane jako znak szczególnej łaski lub duchowej mocy, a ich obserwacja i dokumentacja przez wieki skłaniała do głębszego zastanowienia nad naturą duchowości i fizycznych manifestacji wewnętrznego oświecenia. Fenomen ten pozostaje tematem fascynującym i kontrowersyjnym, łączącym elementy religii, mistycyzmu i parapsychologii.

Historia i przykłady

Do najbardziej znanych przypadków lewitacji należą relacje dotyczące św. Teresy z Ávila, mistyczki i reformatorki zakonu karmelitanek, która według licznych świadków była wielokrotnie widziana w trakcie wnoszenia się nad ziemią podczas intensywnych, mistycznych modlitw. Zjawisko lewitacji obserwowano także u św. Józefa z Kupertynu, którego lewitacja miała miejsce ponad sześćdziesiąt razy, często w obecności wielu świadków, co przyczyniło się do jego kanonizacji i uznania za patrona lotników.

Podobne doświadczenia lewitacji opisuje historia św. Franciszka z Asyżu, który podczas ekstatycznych przeżyć również miał być widziany unoszący się w powietrzu, co uznawane jest za jeden z jego licznych cudów. Innym przykładem jest św. Piotr z Alkantary, który według relacji współczesnych świadków, był widziany lewitujący podczas modlitwy, co potęgowało jego reputację jako głęboko duchowej osoby.

Św. Ociec Pio, znany z licznych cudów i stygmatów, doświadczał również zjawiska lewitacji. Według relacji świadków, podczas głębokiej modlitwy mógł unosić się nad ziemią, co bywało postrzegane jako wyraz jego świętości i bliskości z boskością. Jego lewitacje, często obserwowane przez członków jego wspólnoty, dodatkowo podkreślały jego wyjątkowe duchowe powołanie i moc, jaką przypisywano jego osobie.

W tradycjach wschodnich również znajdujemy relacje o lewitacji, jak w przypadku słynnego jogina Milarepy, którego mówi się, że osiągnął zdolność lewitacji i innych nadprzyrodzonych mocy w trakcie praktyk medytacyjnych. Te przykłady wskazują, że lewitacja jest zjawiskiem obecnym w różnych tradycjach duchowych na całym świecie, co dodaje temu fenomenowi uniwersalnego wymiaru.

Czy każdy z nas może lewitować?

Lewitacja ekstatyczna, choć zarezerwowana wydaje się głównie dla świętych i mistyków, rodzi pytanie, czy zjawisko to jest dostępne dla każdego z nas. Według niektórych naukowców i badaczy zjawisk paranormalnych, każdy człowiek posiada potencjalną zdolność do osiągnięcia stanów świadomości, które mogą prowadzić do lewitacji. Przypuszcza się, że poprzez odpowiedni trening medytacyjny, praktyki duchowe czy techniki relaksacyjne, można kultywować wewnętrzne stany, które sprzyjają przeżywaniu nadnaturalnych doświadczeń. Jednakże, zdolność do lewitacji w kontekście ekstatycznym pozostaje rzadkością, będącą efektem nie tylko głębokiego zaangażowania duchowego, ale również unikalnych predyspozycji i specyficznych warunków duchowych. Dla większości osób, nawet zaawansowanych duchowo, takie fenomeny jak lewitacja, często pozostają poza zasięgiem. Zatem, choć teoretycznie możliwe jest, że każdy może osiągnąć stan umożliwiający lewitację, w praktyce jest to wyjątkowo rzadkie i zarezerwowane dla nielicznych.

Szyszynka (trzecie oko) a lewitacja

Związek lewitacji z aktywnością szyszynki bywa często przedmiotem spekulacji w kontekście duchowym i neurologicznym. Szyszynka, często określana jako "trzecie oko", odgrywa znaczącą rolę w wielu tradycjach mistycznych i medytacyjnych, gdzie jest uważana za źródło duchowego przebudzenia i wewnętrznego oświecenia. Uważa się, że aktywacja szyszynki może prowadzić do przeżyć transcendentnych, w tym stanów lewitacji.

Badania nad funkcją szyszynki w kontekście neurologicznym skupiają się na jej roli w regulacji rytmu dobowego i wytwarzaniu melatoniny, ale niektórzy naukowcy poszukują także związku między jej aktywnością a wyjątkowymi stanami świadomości. Chociaż dowody bezpośrednio łączące aktywność szyszynki z lewitacją są ograniczone, istnieje hipoteza, że jej stymulacja może sprzyjać doświadczaniu niezwykłych zjawisk, takich jak lewitacja, szczególnie gdy współgra z głęboką praktyką medytacyjną i duchową.

Naukowe podejście

Relacje o lewitacji religijnej od zawsze łączono z opisem działania tajemniczej siły, która unosi lewitującą osobę. Święta Teresa od Jezusa, żyjąca w latach 1515-1582, opisywała swoje doświadczenia lewitacji, mówiąc o odczuwaniu pod stopami potężnej siły, która podnosiła ją, a której nie była w stanie porównać do niczego znanego. Z kolei A. Poulain SJ (1836–1919), teolog i matematyk, kwestionował poglądy na możliwość utraty ciężaru przez osobę w ekstazie z punktu widzenia nauk ścisłych. Argumentował, że taka hipoteza jest niewspółmierna z zasadami fizyki, ponieważ raz rozpoczęty ruch unoszenia prowadziłby do wyniesienia osoby w przestworza. Poulain postulował, że bardziej logicznym wyjaśnieniem jest dodanie siły równej i przeciwnej do siły ciążenia, co tłumaczyłoby fenomen lewitacji bez naruszenia praw fizyki.

P. Wirowski, urodzony w 1955 roku, opracował naukowy model opisujący mechanizm lewitacji religijnej (RL), znany również jako fenomen lewitacji. Jego model wprowadza interesującą hipotezę, zgodnie z którą tylko niewielka część otaczającej nas energii ma właściwość zwaną masą. Większość tej energii, przez niego nazwaną NRM (Not Replaceable with Mass), nie posiada takiej właściwości i nie oddziałuje bezpośrednio z materią.

Według modelu Wirowskiego, wzmożona aktywność mentalna osoby doświadczającej lewitacji może prowadzić do zwiększenia gęstości energii NRM w jej otoczeniu. Zjawisko to skutkuje pojawieniem się wyporu lewitacyjnego, który zgodnie z zasadami działania wyporu sformułowanymi przez Archimedesa, działa przeciwnie do siły ciążenia. Model Wirowskiego precyzyjnie opisuje, jak w zależności od wzajemnych proporcji sił grawitacji i wyporu lewitacyjnego można zaobserwować różne fazy zjawiska lewitacji. Szczególnie ostatnia, czwarta faza, charakteryzuje się nieruchomym zawieszeniem ekstatyka w powietrzu, co stanowi kulminacyjny moment procesu lewitacji. Model ten otwiera nowe perspektywy dla zrozumienia jednego z najbardziej zagadkowych zjawisk w obrębie studiów nad mistycyzmem i fenomenami paranormalnymi.

Sceptycyzm i krytyka

Nie brakuje sceptyków, którzy twierdzą, że większość relacji o lewitacji to efekt autosugestii, mistyfikacji lub złudzeń optycznych. Krytycy zjawiska argumentują, że brak jest wiarygodnych, naukowo udokumentowanych przypadków lewitacji, co sprawia, że pozostaje ono w sferze legend i anegdot.

Wnioski

Lewitacja religijna pozostaje jednym z najbardziej tajemniczych i niezbadanych zjawisk w obrębie doświadczeń mistycznych. Bez względu na to, czy jest prawdziwym cudem, czy tylko iluzją, niezaprzeczalnie wzbudza ono ciekawość i skłania do dyskusji na temat ludzkiej duchowości i potencjału umysłu.